Binnenkort nemen buren, krakers en huurders afscheid van de woongroep Linnaeusstraat 70-72. Dit willen we graag samen met jullie doen. Op 3O oktober spreken we ons uit tegen de afbraakpolitiek en voor een leuke, diverse en betaalbare buurt met muziek, toespraken, eten en een mobiele tentoonstelling. Buurtbewoners delen hun ervaring over stadvernieuwing en veranderingen in de buurt. 

“In een stad waar woonruimte jarenlang leeg staat is er per definitie iets heel erg mis”
Als er in een stad waar woonruimte zeer schaars is en waar mensen jarenlang op een wachtlijst moeten staan om voor een woning in aanmerking te komen, als in zo’n stad woonruimte jarenlang leeg staat, dan is er per definitie iets heel erg mis.

Als vervolgens krakers dat soort woningen betrekken en ze naast bewoond ook weer levend maken dan juich ik dat als buurtbewoner alleen maar toe. En dan heb ik het nog niet eens over b.v. briefjes in de bus waarin we betrokken worden bij de gang van zaken en de plannen voor de toekomst.

lk ben als huurder bekend met huiseigenaren die wel subsidie opstrijken om het vooraanzicht van hun panden op te knappen, maar als het om regulier of zelfs noodzakelijk onderhoud gaat niet thuis geven. Als panden van dat soort eigenaren door krakers opgeknapt worden, weer leefbaar gemaakt worden, dan is het minste wat een eigenaar kan doen ingaan op voorstellen van de krakers om van een illegale tot een legale vorm van bewoning te komen.

Dat ze het streven van de deelgemeente om buren meer met elkaar in contact te laten komen in de praktijk brengen is een detail, maar wel een voor de buurt zeer aangenaam detail.

“Omdat er geen huizen zijn, die er eigenlijk wel zijn.”
Sinds 1984 woon ik op Linnaeusstraat. In al die jaren is er veel veranderd. De gezelligheid ebt weg uit de straat, leuke winkeltjes verdwijnen, mensen leven langs elkaar heen en trekken zich terug achter bakstenen muurtjes. De buren boven het Kruidvat moeten binnenkort vertrekken. Maar waarom? Ze zijn juist een aanvulling voor de buurt.

Ik erger me steeds meer aan de hebzucht van huiseigenaren van vandaag. Huizen worden maar qesplitst en er wordt maar raak gespeculeerd. Ondertussen staat alles leeg. Daar kom je niet verder mee. Vroeger was dat anders. Woningen werden gebouwd om in te wonen, niet om mee te speculeren. Het is belangrijk voor het woningbestand dat woningen behouden blijven en onderhouden worden. Maar huiseigenaren gaan daar steeds slordiger mee om. De buitenkant wordt leuk opgeknapt om de prijs op te schroeven, terwijl echt onderhoud niet of nauwelijks gedaan wordt.

Kraakwachten zijn het gevolg van leegstand. De reden waarom mensen kraakwacht worden is uit nood geboren, omdat er geen huizen zijn die er eigenlijk wel zijn. Hiermee schiet je dus niets op, het houdt de woningnood alleen maar in stand. Kraakwachten zijn ook slachtoffer van het systeem.

Waarom worden mensen hierdoor in een rechteloze positie gedwongen? Waarom eindeloos laten leegstaan om het later misschien te verkopen? Waarom wordt dan nlet gewoon verhuurd?

Ik vind het eigenlijk een schande dat mensen die iets positiefs proberen te doen op deze manier tegen worden gewerkt. Waarom krijgen ze een ontruimingsbrief in plaats van een huurcontract? Je helpt de sterken, maar de zwakkeren niet.

“De harde werkers uit de buurt”
Niet zo lang geleden opende ik een zaak op de Linnaeusstraat. Ik werk hier 6 dagen per week, 10 uur per dag, 52 weken per jaar. In het begin voelde ik me nog niet zo thuis in de buurt, maar met m’n buren van 70-72 klikte het meteen. Ook de pizzabezorgers die dikwijls voor de deur staan te wachten om een volgende levering weg te brengen, hebben een goede band met hen.

Ik moest even wennen aan het idee van krakers vanwege wat je er over hoort op tv, maar als je ze leert kennen dan zie je dat ze gewoon netjes en sociaal zijn. Ze willen geen misbruik maken van gratis wonen. Ze werken en studeren en zetten zich in voor de buurt in plaats van op hun luie reet te zitten.

Van de jongens die voor me werken hoor ik geregeld hoe moeilijk zij het hebben hun weg op de woningmarkt te vinden. Er wordt dan ook vaker gekozen om langer thuis te blijven. Maar dat is natuurlijk niet voor iedereen een optie. Meer en meer mensen worden gedwongen een uitweg te zoeken waarbij ze in rechteloze situaties terecht komen.

lk vind het niet meer dan normaal dat de stad zich 100% inzet om het recht op wonen voor al haar inwoners te garanderen. Lange wachtlijsten op woningnet en het stimuleren van kwetsbare rechteloze situaties zoals anti-kraak vind ik uit den boze. Het aanbieden van volwaardige huurcontacten en meer sociale huurwoningen zouden al een goed begin zijn.

Ondertussen voel ik me meer en meer thuis in de buurt. Ik had verwacht me minder veilig te voelen. Sommige mensen die wel huur betalen dragen minder zorg voor de buurt dan mijn ‘kraakburen’. Net dit soort bewoners draagt bij aan de sociale cohesie van een buurt, een ontruiming van deze panden doet dat allerminst.